Mo syi Switi Sranan

Hier zit ik dan even uit de zon, onder het genot van een glas markoesasap en de overheerlijke spritsjes (door de moeder van een kind uit mijn stageklas gemaakt) met de blijvende irritante muskieten die om mijn benen heen vliegen, mijn laatste verhaal te typen.
De tijd is gevlogen en daarom typ ik dan ook met een wat raar gevoel dit laatste verhaal, het zou namelijk net zo goed een van de eerste kunnen zijn.

Gister was het dan zover: afscheid nemen op stage. Ik zal jullie vertellen, ik werd gewoon met een nerveus gevoel wakker. De afgelopen tijd heb ik zo vaak in de klas gestaan met het gevoel van, wat ga ik deze kinderen missen. Op de een of andere manier bouw je met deze kinderen een hele andere, een speciale, band op dan in Nederland. De kinderen waarderen het zo enorm dat je bij hun in de klas bent en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Het enthousiasme wat van ze afstraalt als ze je zien, de vele tekeningen, de reacties op mijn lessen en de mooie woorden die ze op het laatst in mijn dagboek geschreven hebben. De woorden ‘ik ga je missen’ , ‘kom je gauw terug’ en zelfs ‘i love you’ laten je op het laatste dan niet meer koud. En wat het dan misschien net wat moeilijker maakt is het feit dat je weet dat je deze kinderen waarschijnlijk niet meer terug zal zien.
Maargoed, hoe was het afscheid dan? Het was een geweldige en gezellige dag! Ik ben de dag creatief met ze begonnen. De kinderen waren verdeeld in groepen en elke groep ging wat anders doen: stempelen met okers, schilderen, prikken of scheuren en plakken. Ze waren gedreven en het eindresultaat mocht er zijn, een pracht aantal werkjes. Verder hadden de kinderen spelletjes van thuis meegenomen waarmee ze vervolgens een hele tijd mee zoet zijn geweest. Tussendoor had ik wat te snoepen voor ze: een lange jan en spekjes. Ondertussen werd de gezelligheid een heel klein beetje verstoord door het licht dat uitviel, de regen viel werkelijk waar met bakken uit de hemel waarbij ook onweer en bliksem tevoorschijn kwam. Op het einde van de dag stond het water tot aan het klaslokaal!
Maar natuurlijk verstoorde dit de gezelligheid niet en zijn we vrolijk door gegaan met spelletjes.
Toen het einde van de dag in zicht kwam heb ik dan eindelijk de cadeautjes van de kinderen uitgepakt. (dit had ik voor op het laatst gepland, terwijl de kinderen dit het liefst al aan het begin van de dag gegeven hadden) Van de hele klas heb ik een groot doek gekregen met daarop hun beide handen en naam. Daarnaast nog een servettenhouder. Verder hadden heel wat kinderen nog eigen cadeautjes bij: een shirt van Suriname, pennen, ketting, oorbellen, enkelbandje, badpakket, mok, tas, sjaaltje (voor het koude Nederland juf!), button (you’re the best teacher) en wat tekeningen. Kortom, ik ben behoorlijk verwend. Maar er is een klein probleempje: ik vrees dat mijn koffer al te zwaar is zonder al deze spullen...
Natuurlijk heb ik de kinderen ook nog verwend met een kleinigheidje, voor elk kind had ik een buigbaar potlood met daaraan een kaartje. Voor mijn mentor en voor mevrouw Tjoe had ik een dierenmok met boerderijdrop erin.
Het echte afscheid van de kinderen en mijn mentor was niet gemakkelijk, maar er komt een tijd van komen en (helaas) een tijd van gaan.
Ik kan terug kijken op een ontzettend leerzame stagetijd. Een tijd waarbij ik veel les heb kunnen en mogen geven, waarbij ik ruimte heb gekregen om mijn eigen ding te doen en dit werd vaak in dank afgenomen. Het is ook een tijd geweest waarbij ik geconfronteerd ben met moeilijke situaties waardoor ik mezelf nog beter heb leren kennen. Het is een rijke ervaring waar ik nog heel vaak met een glimlach aan terug zal denken!

Alleen zit het afscheid nemen er nog niet op. Vanavond met bijna alle huisgenoten uiteten om de laatste avond hier goed af te sluiten en morgenvroeg zit het avontuur er dan echt bijna op. Om 11 uur, als de vliegtijden tenminste zo blijven, worden we door onze vertrouwde taxichauffeur Brian opgehaald en ons vliegtuig zal om 15.15 uur vertrekken. In de vroege maandagochtend zullen we om half 6 landen.

De afgelopen drie maanden in Suriname zijn fantastisch geweest! Ik heb mogen genieten van de natuur en de vele bezienswaardigheden wat dit land siert. Ik heb de cultuur van dit land mogen ervaren, de gastvrijheid en openheid, de diversiteit van eten, maar ook de directheid van de mensen. Ik heb ervaren hoe het is om geheel op mezelf te zijn waarvan ik genoten heb en natuurlijk ook geleerd. Ik ga de stad, die ik eerst vies, chaotisch en druk vond (alles went) missen, het huis en de huisgenoten, maar een ding niet: en dat zijn de sissende en roepende mannen hier op straat!

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen de afgelopen weken, ik heb ze in ieder geval met veel plezier geschreven.
Ik ben benieuwd naar iedereen die mijn verhalen de afgelopen weken gelezen heeft, dus als je wilt (geen verplichting), kun je even je naam achterlaten bij ‘reacties’. Bedankt!

Als aller-allerlaatste wil ik iedereen bedanken voor het meeleven met mij via kaartjes, mailtjes, smsjes en telefoontjes. Deze hebben mij ontzettend goed gedaan en zijn voor mij erg belangrijk geweest.

Mo syi Switi Sranan, tot ziens heerlijke Suriname!

Ellen