Back to basic

Veilig en heelhuids ben ik weer terug in Paramaribo aan de vertrouwde Kwattaweg. Dit voelt aan als een luxe, ongelofelijk, ik sta er zelf versteld van, hoe snel je je aanpast aan het primitieve leven. Ik heb geweldig genoten van de hele dagen in de buitenlucht zijn, de weergoden waren met ons, dus de regenponcho zit nog in de verpakking!

Door de afgelopen dagen ben ik een expert geworden in het ophangen en afhalen van een hangmat met klamboe, wildplassen en –poepen, douchen in de kreek, mezelf van water voorzien uit een kreekje, het inrichten van mijn rugzak (lees: hoe krijg ik al mijn spullen er weer in? Alles paste toch?), koken op een vuurtje, hongergevoelens overwinnen, oerwoudgeluiden herkennen, de weg vinden in het donker met zaklamp, kreekjes oversteken en klimmen en klauteren in het oerwoud. Fantastisch toch?

Vrijdag 6 april was het eindelijk zover, lichtelijk nerveus van spanning en zin stapten we met zeven meiden de taxi in om naar Zorg en Hoop te gaan. Dit is een klein vliegveld voor binnenlandse vluchten. Hier werd je met bagage gewogen, mijn tas was oke, precies 5 kilo (fieuw, het inpakken heeft toch wat meer moeite gekost dan ik dacht) dus het wachten op ons vliegtuigje kon beginnen.
Ondertussen een primatourtje innemen leek me niet geheel onverstandig! Na heel wat eten en andere bagage het vliegtuig in zien gaan en het voorstellen van de gidsen (er gingen er drie mee: Shafiet de algemene gids, Menno de held op het water en Daniel de held in het oerwoud) mochten we het vliegtuig in. De vlucht was bijzonder: langzaam zag je Paramaribo kleiner worden en ineens zag je alleen maar bos bos en nog eens bos. Af en toe vlogen we door regenwolken waardoor het vliegtuig aardig op en neer bewoog, niet echt bevorderend voor mijn maag. De vlucht van dik een uur was dan ook precies lang genoeg, bij de landing keek het beruchte zakje mij behoorlijk aan, gelukkig bleef het hierbij...
Bij het uitstappen keek ik mijn ogen uit: ik stond midden op een groot grasveld omringd door heel veel bomen waarbij uit verschillende kanten verschillende geluiden kwamen. Bij vliegveld Kayser (waar we deze nacht sliepen) was er tijd om bij te komen en vooral te genieten van de omgeving. Niet al te lang natuurlijk, we komen naar het Kaysergebergte voor actie! Wandelschoenen aan en op naar Kwattapassie, ofwel het slingerapenbos. Vanuit het open veld liepen we zo het dichtbegroeide oerwoud in. Prachtig, de hele tijd hoor je allerlei geluiden om je heen die je nog niet kan plaatsen, maar door de informatie van onze gids werd dit alles wat duidelijker. Tijdens de wandeling gifkikkers, de bospolitie en sicade gezien (en vooral gehoord, wat een herrie maken die beesten, lijkt wel een combinatie van een electrische zaag en tandenborstel) maar helaas geen slingeraapjes. Maar natuurlijk gaven wij de hoop niet op en dus liepen we door naar een ander deel van het oerwoud, waar we geen slingerapen zagen maar een hele familie doodskopsaapjes! Geweldig! Al deze indrukken geven je het idee dat je in Burgers Zoo bent beland en je elk moment het nagemaakte oerwoud weer uitloopt, maar dit moment kwam steeds niets...
De eerste dag was een dag met behoorlijk veel indrukken die je hongerig maakt, een goede maaltijd ging er wel in bij zonsondergang met als afsluiting de mooie sterrenhemel en veel vuurvliegjes. Niet al te lang daarna het bed in (ja, een bed nog) om morgen echt te beginnen!
Om 7 uur ging de wekker waarbij ik eerst genoten heb van het nog onder een douche kunnen staan en langzaam wakker ben geworden op het balkon met uitzicht op het oerwoud (en voor mamma heb gezongen!). Daarna was het tijd om te ontbijten, spullen bij elkaar pakken, nog snel even naar de w.c. (nu kan het nog) en de echte survuivaldag kon beginnen. Vandaag stond op het programma om de Todobergi, kikkerberg, te beklimmen. Een fikse klim van ongeveer 4 uur. Bepakt en bezakt begon de tocht met het oversteken van een kreek met een klein bootje, daarna bestond de wandeling uit pittige klimmen, kreekjes oversteken via boomstammen en het zien van gifkikkers, een schildpad, Surinaamse boomkikker en het horen van brulapen. Op het einde begon ik mijn rugzak behoorlijk te voelen en was ik blij dat we er waren. Eigenlijk zouden we nog een stuk doorlopen, maar Shafiet en Daniel konden het nieuwe gekapte pad (door Indianen gekapt en door nog niemand anders belopen) niet vinden dus besloten we om hier een kamp te gaan bouwen. Verschillende bomen werden gekapt, wij vrouwen versleepten ze en Daniel maakte hiervan een kamp om de hangmatten op te kunnen hangen. Alles was net voor het donker klaar. Het kamp bestond dus uit verschillende boomstammen, een zeil als dak en tussen de boomstammen hingen onze hangmatten. In het donker maakten we een kampvuur waarop Moksi Alesi (gemixte rijst) werd klaargemaakt en opgegeten. Ik moet zeggen dat ik me op dat moment toch wel raar voelde en wat bang. Je zit midden in het oerwoud, je ziet geen steek en hier moet ik gaan slapen tussen al die dieren? Eenmaal liggend in de hangmat, luisterend naar alle geluiden om ons heen, besloten we onze angst te overwinnen door een lied te maken. Dit werd op de melodie van ‘op een onbewoond eiland’ nu genaamd ‘midden in het oerwoud’. Hierdoor voelde ik me meer op mijn gemak en ben ik in slaap gevallen. Ik werd wakker met het idee: ik moet plassen! (helaas was dit de dag ervoor niet gelukt, ik moest wel maar het lukte niet) Rustig een plekje zoeken en op mijn gemak proberen te plassen, en jawel hoor, het lukte! Dit luchtte behoorlijk op.
Na het ontbijt en een opfrisser in het kreekje, werd het tijd om dezelfde wandeling van gisteren terug te lopen. (het pad was nog steeds niet gevonden helaas) De terugweg ging in een sneller tempo en we waren dan ook veel sneller terug. Een probleem: nu was er geen boot om ons over de kreek te brengen...Er zat niets anders op dan door het water heen naar de overkant te gaan. Rugzak stevig op de rug, waterschoenen aan, tot in je middel het water in en met behulp van stokken door de behoorlijke stroming met trillende benen naar de overkant schuifelen. Opgelucht en droog kwam ik aan bij de overkant. Na gezwommen te hebben in de kreek gingen we met een tractor naar de Zuid-rivier. Hier gingen we in drie boten naar onze nieuwe slaapplaats Babungjarie. Genietend in de boot van de zon en de prachtige omgeving kwamen we op het eind van de middag aan. Deze slaapplek was geheel anders: platte lange rotsen in het water en het al gebouwde kamp net in het oerwoud. Hier lekker in de rivier gedouched en kleding gewassen. Het kookritueel begon weer en ondertussen werd er een vogel gespot. Tot mijn verbazing kwam het jachtgeweer tevoorschijn en schoot Menno (ook een ontzettende goede jager) de vogel dood. Deze vogel werd opgehaald, kaalgeplukt, geslacht en geroosterd. Ik zat met grote ogen naar dit tafereel te kijken en hield mijn maaltijd maar bij rijst, kip en komkommer met tomaat. Op deze slaapplaats voelde ik me prima en kon ik met een gerust gevoel heerlijk slapen in mijn hangmat. ’s Nachts koelt het behoorlijk af in het oerwoud, dus een vest en laken wat ik bij had was nodig.
De volgende ochtend was het tijd om naar de Tempervallen (kleine en grote stroomversnelling) te varen, weer prachtig weer en gelukkig wat meer actie in het water. Ook werd het nu tijd om zelf te peddelen, jahoe! Hier heb ik me flink uitgeleefd, al mochten we peddelen op een rustig stuk, dus echt snel ging het niet. In het begin van de middag kwamen we aan bij de grote Tempervallen en hier gingen we twee nachten slapen. Een heel mooi klein zandstrandje en het kamp lag iets hoger het oerwoud in. Deze middag hebben we lekker gerelaxed en gezwommen. Verder nog een kleine wandeling gemaakt met als poging rotshaantjes te spotten, maar helaas. ’s Avonds zelf caiparinna gemaakt en is Menno gaan jagen. Terwijl ik in de hangmat lag hoorde ik zijn schot, de volgende morgen lag er een dode He (Surinaamse haas) op het strand. Na nog een poging doen tot het zien van rotshaantjes, helaas weer niet gezien begon het slachtritueel opnieuw, dit keer met iets meer en grotere inwendige organen...Ik heb me op dat moment maar bezig gehouden met het maken van het ontbijt: pannenkoeken bakken. Na het ontbijt ging Shafiet onze lunch bereiden en zijn wij met Menno en Daniel een wandeling gaan maken. In het begin slingerapen gezien, deze hadden ons door en gingen met takken naar ons gooien! Echt heel grappig om dit mee te maken.
Het pad dat we gingen lopen leidde naar de Lucia rivier, al was dit pad nog niet af. Dit was onze taak, nouja, het kappen ging ons niet zo goed af dus lieten we dit maar aan Menno en Daniel over. Bijzonder om dit pad te belopen, aangezien we de eerste waren die hier liepen en dus ook de eerste waren die de watervallen zonder naam zagen, nu de naar ons genoemde Bakaravallen. Hier even gezeten en onze flesjes water aangevuld. Met een hongerige maag moesten we het pad nog helemaal teruglopen, dit viel me zwaar. Opgelucht kwam ik terug aan bij het kamp en de lunch die uit rijst, aubergine en he bestond ging er als pap in. De he vond ik niet heel smakelijk, maar ik heb het in ieder geval geproeft! ’s Avonds gingen we bbq-en en kregen we eindelijk een keer aardappels (aardappelsalade en gebakken aardappels) in plaats van rijst! Goddelijk! De Tempervallen was een geweldig mooie plaats waarbij relaxen op het strand en actief bezig zijn goed gecombineerd kon worden. Hier ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met teken, gelukkig zag ik ze op tijd en zaten ze nog niet onder mijn huid.
De zesde dag begon met het naar beneden sjouwen van alle spullen terug naar de boten. Vervolgens bestond deze dag alleen maar uit varen, terug naar bijna het beginpunt. Dit betekende dus tegen de stroom in varen wat regelmatig voor problemen zorgden. Met z’n allen uit de boot en duwen maar! Laat in de middag kwamen we aan bij Tuturarieston met last van mijn rug en een pijnlijke kont. Onderweg doodskopsaapjes, ara’s en nog veel meer vogels gezien. Wat heel opvallend was, was dat het water meer dan een meter gezakt was de afgelopen dagen. Op deze plaats hadden we een keer soep gegeten, maar deze plek was nu haast niet meer te herkennen! Veel meer rotsen en minder stroomversnellingen. Hier hebben we met z’n allen op een hoge rots gekaart terwijl de zon onderging. Het kamp lag behoorlijk hoog, dus om te slapen moesten we in het donker nog een behoorlijke klim maken. Tijdens het slapen werden we vergezeld door een steeds sneller kwakende kikker.
De volgende dag vaarden we terug naar vliegveld Kayser en vlogen we door naar de Raleighvallen. Tijdens deze vlucht zaten we met huisgenoten die een andere trip gemaakt hadden in het vliegtuig, erg gezellig. Deze vlucht was korter en ging een stuk rustiger, nergens last van gehad gelukkig.
Bij de aankomst op Raleighvallen moest ik echt even schakelen, dit is een toeristische attractie, veel mensen en behoorlijk wat luxe. Omdat we later aankwamen dan gepland, zat een wandeling maken naar de voet van de Voltzberg er niet meer in. Ook kwam de regen er met bakken uit, hierin hebben we onze tent opgezet. (er waren niet genoeg bedden) ’s Avonds werd er door de ‘crew’ muziek gemaakt dus met een borgoe (rum) cola in de hand konden de salsastappen weer eens geoefend worden. Een gezellige avond!
De volgende ochtend konden we wat uitslapen en stond de pittige wandeling naar de Voltzberg op het programma. Eerst zes kilometer lopen door het oerwoud, vervolgens de steile granietstenen beklimmen naar de 240 meter hoge top. Het lopen over de steile granietstenen was niet gemakkelijk maar het resultaat was in een woord geweldig. Je kon ver uitkijken over het oerwoud van Suriname, wat geeft je dat dan een voldaan gevoel. De weg naar beneden over de stenen was ook pittig, voetje voor voetje naar beneden en af en toe gewoon op je billen. Eenmaal weer aan de voet van de Voltzberg aangekomen, kon ik haast niet geloven dat ik helemaal naar boven was gegaan! De zes kilometer door het oerwoud ging in een vlot tempo en ik was dan ook blij toen we weer terugkwamen. Uiteindelijk een dikke acht uur gelopen, is niet niets! Deze beklimming was een top afsluiting van het avontuur naar het oerwoud.
De terugweg van Raleighvallen naar Paramaribo was een minder groot succes, dit was eerst twee uur met de boot, prima te doen, maar daarna moesten we met een jeep nog vijf uur rijden. Ik vertelde jullie in mijn vorige verhaal over de bauxietweg met de hobbels en gaten, maar vergeleken met deze rit was dat niets! Deze rit is te vergelijken met een vijf uur durende houtenachtbaanrit van de Efteling. Wonder boven wonder heeft mijn maag deze rit overleefd, gelukkig was het laatste uur een asvaltweg en deze zorgde ervoor dat ik toch weer wat honger kreeg. Dit grote avontuur hebben we dan ook afgesloten met een heerlijke pizza bij de pizzahut!

Vandaag was ik om kwart voor zeven alweer wakker en begon de dag met het ontdekken van een teek, zo groot als een erwt bij Linda. We durfden deze niet te verwijderen en dus zijn naar de EHBO gegaan, gelukkig heeft deze de teek verwijderd en is nu alles weer oke, al was het wel even schrikken.
De vieze was hangt hier te drogen en ruikt niet bepaald lekker, genoeg te doen dus de komende uren. De afgelopen dagen waren dagen om nooit te vergeten en ik heb er gigantisch van genoten, me goed gevoeld en van het primitieve leven mogen proeven, wat nu naar meer smaakt! ;)

Veel liefs vanuit hier voor jullie allemaal!